نیوزتل: استرالیا سامانه رباتیک جدیدی را برای کاشت مرجان های جوان در سرتاسر «دیواره بزرگ مرجانی» آزمایش می کند.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا، دانشمندان در استرالیا آزمایش یک سامانه رباتیک جدید را آغاز نموده اند که برای بازسازی بخشهایی از دیواره بزرگ مرجانی صدمه دیده طراحی شده است.
به نقل از آی ای، این ابتکار به رهبری «مؤسسه علوم دریایی استرالیا» (AIMS) و همکارانشان در برنامه «بازسازی و سازگاری صخره» (RRAP)، در نظر دارد کاشت مرجان های جوان را در مقیاس وسیع تر با ترکیب دهه ها دانش بوم شناسی و پیشرفت های رباتیک دریایی و هوش مصنوعی ممکن کند.
فناوری موسوم به DGS برای قرار دادن مرجان های جوان که به تعداد صدها هزار به شکل صنعتی پرورش یافته اند در مکان هایی است که بهترین شانس را برای بالغ شدن دارند.
این تلاش بر سال ها کار دانشمندان و مهندسان بنا شده است؛ آنهایی که دستگاههای بذرپاشی مرجان طراحی نموده اند، روش های پرورش لارو را بهبود بخشیده اند و با جوامع و گروههای صنعتی در سراسر منطقه همکاری کرده اند.
سیستم DGS، داده ها، حسگرها و خودکار سازی را یکپارچه می کند تا مرجان های جوان را در مناطق وسیع صخره شناسایی و مستقر کند. این سامانه با بهره گیری از مدلی کامپیوتری که بر پایه دانش بوم شناسی ساخته شده، محلهای امیدبخش را انتخاب می کند.
وقتی یک شناور به محل هدف می رسد، دوربین ها و تحلیل لحظه ای هوش مصنوعی کف دریا را ارزیابی کرده و سامانه را راهنمایی می کنند تا دستگاههای بذرپاشی مرجان را در بهترین زمان رها کند.
این رویکرد نه یک فناوری منفرد، بلکه مجموعه ای از فناوری هاست که در یک جریان کاری کنار هم قرار گرفته اند تا بازده کوشش های بذرپاشی مرجان را بالا برند. هدف اینست که دستگاههای بذرپاشی مرجان به صورت دقیق و ایمن در محلهای از پیش تعیین شده مستقر شوند.
این دستگاهها در واقع اشیای کوچک سرامیکی هستند که کاشی هایی درون خود دارند و مرجان های جوان روی آنها می نشینند. وقتی روی کف دریا قرار می گیرند، از مرجان های جوان در مراحل ابتدایی زندگی محافظت می کنند و شانس بقای آنها را بسیار بالاتر از حالتی می سازند که لاروها به صورت تصادفی روی سطح های صدمه دیده صخره بنشینند.
هرچند خودکار سازی هدف اصلی است، اما این سامانه برای پشتیبانی از گروههای انسانی تولید شده و نه جایگزینی آنها. این سیستم هدایت خودکار شناور را مشابه یک خلبان خودکار فراهم می آورد و می تواند دستگاههای مرجان را به صورت خودکار مستقر کند.
با این وجود، گروههای فعال در پروژه های بازسازی صخره می توانند بعدا به محلهای نشانه گذاری شده بازگردند و خودشان دستگاهها را مستقر کنند. خصوصیت «نشانه گذاری جغرافیایی» سامانه همینطور پایش بلند مدت را آسان تر می کند و به دانشمندان امکان می دهد همان مکانها را هنگام رشد مرجان ها باردیگر بررسی نمایند.
در حالیکه آزمایش ها فعلاً محدود به شناورهای سرنشین دار است، امید می رود نسخه های آینده از شناورهای سطحی خودکار (ASV) بهره گیرند تا مقیاس کاشت مرجان ها بیشتر گسترش یابد.
اگر این سامانه موفق شود، می تواند دامنه وسیع تری از فعالین دریایی همچون مالکان سنتی و شرکت های گردشگری را که شناورهای پژوهشی تخصصی ندارند، قادر کند در مأموریت های بازسازی آینده مشارکت کنند.
خلاصه اینکه وقتی روی کف دریا قرار می گیرند، از مرجان های جوان در مراحل ابتدایی زندگی محافظت می کنند و شانس بقای آنها را خیلی بیشتر از حالتی می سازند که لاروها بصورت تصادفی روی سطح های لطمه دیده صخره بنشینند. هرچند خودکار سازی هدف اصلی است، اما این سامانه برای پشتیبانی از گروه های انسانی ساخته شده و نه جایگزینی آنها.
منبع: نیوزتل
